Rozdział 2

Obudziłam się, nie wiedziałam co robić. Rozejrzałam się. Pierwszym co zauważyłam było to, że wszystko co widzę jest bardzo wyraźne. Ogólnie wszystkie zmysły mi się wyostrzyły. Mogłam myśleć o kilku rzeczach na raz. To było niesamowite. Po chwili postanowiłam rozejrzeć się po pokoju. Nim zdążyłam pomyśleć siedziałam, zamiast leżeć, na łóżku. Czyli dodatkowo byłam bardzo szybka. Zerknęłam na pokój. Leżałam na wielkim łożu z baldachimem, naprzeciwko którego były drewniane, zdobione drzwi. Ściany pomalowano na ciemno-niebieski, prawie granatowy kolor. W kącie stało nie za duże biurko, a przy nim zdobione krzesło. Na prawo od drzwi stała szafa, a przy niej, w ścianie, były jeszcze jedne drzwi, jednak te nie były zdobione. Nagle do pokoju wszedł wampir, spojrzał na mnie i powiedział:                                                
 -Choć, musisz być spragniona.-pokiwałam głową, ale nie dlatego że rzeczywiście czułam się spragniona, lecz dlatego, że nie mogłam wydusić słowa. Po kilku sekundach odważyłam się zapytać: 
-Gdzie jest Alec?                                                                                                                                    
-W pokoju obok, po niego też pójdziemy.-odpowiedział, a ja w głowie usłyszałam:             
-Pamiętaj o tym co mówiłam, nie dopuść aby Aro czy ktokolwiek inny dowiedział się o twojej mocy.    
-Dobrze babciu.-odpowiedziałam.                                                                                                     Weszliśmy do pokoju w którym był Alec, wyglądał inaczej. Zamiast niebieskich, jego oczy były czerwone. Miał bardzo bladą skórę, bez jednej skazy. Można powiedzieć, że wyglądał idealnie. Dopiero po chwili zorientowałam się, że on również uważnie mi się przygląda, a żeby zorientować się, że pewnie wyglądam podobnie potrzebowałam kolejnej chwili. Alec'owi też chyba była potrzebna. W końcu podszedł do mnie i zapytał:                                                           
-Wszystko w porządku?                                                                                                                        
-Tak-odpowiedziałam szczerze.-Zmieniłeś się.                                                                               
-Ty też.-powiedział i się zaśmiał.                                                                                                         
-Dobrze, chodźcie już-powiedział wesoło wampir.-Kajusz nie lubi czekać.                                    
-Jak masz na imię?-zapytałam wampira gdy szliśmy korytarzem. Dokładnie tym samym, którym prowadziła nas ta wampirza przewodniczka.                                                                                      
-Demetri- odpowiedział.                                                                                                                        
-Co się z nami stało?-zapytałam udając, że nie mam pojęcia kim jestem.                                    
-Jesteście wampirami. Pewnie trochę trudno wam w to uwierzyć, biorąc pod uwagę, jakie bajki opowiadają ludzie. Tak naprawdę wampiry nie spalają się na słońcu, ani nie śpią w trumnach cały dzień. Na słońcu jedynie się świecimy i nie potrzebujemy snu. Dodatkowo niektóre wampiry mają dary, takie jak czytanie w myślach.-Demetri jeszcze coś mówił o wampirach, ale niespecjalnie go słuchałam.                                                                                              
Gdy doszliśmy do sali w której zostałam zmieniona, kolejna wycieczka już czekała. Wampiry zaczęły wchodzić do sali, i rzucać się na ludzi. Czułam ich krew, wołała mnie, ale nie mogłam ich zabić, to były dzieci około dziesięcioletnie. Alec chyba miał tak samo, bo też nikogo ni skrzywdził. Podszedł do nas Demetri i powiedział:                                                                           
-Też nie chcę ich zabijać, ale inaczej się nie da.                                                                                
-Ale to są dzieci-zaprotestowałam.                                                                                                     
-Powiedz Heidi żeby nie przyprowadzała maluchów, ale te niestety  i tak trzeba będzie zabić-powiedział.                                                                                                                                               
-Dlaczego?-zapytał Alec                                                                                                                     
-Bo nas widziały, a my musimy pilnować, żeby ludzie się o nas nie dowiedzieli.                          
-Dobrze-powiedzieliśmy równo z Alecem i oboje delikatnie się wahając rzuciliśmy się na dzieci. Zabiłam chłopca o zielonych oczach i ciemnych włoskach. W tych zielonych oczach widziałam strach.   
   [dziesięć minut później]
Demetri zawołał nas, żebyśmy gdzieś z nim poszli. Zaprowadził nas do sali w której były trzy trony. Zobaczyłam na tronach trzy wampiry, nie wiem skąd wiedziałam który to Aro. Szybko powtórzyłam w myślach to co kazała mi powiedzieć babcia. Miałam nadzieję, że zadziała. Aro uśmiechnął się do nas i powiedział:                                                                                                     
-Miło was widzieć, czuję się zaszczycony mogąc wam przedstawić moich braci. To jest Marek-wskazał ręką na wampira który wydawał się być znudzony i to od dawna. Ledwo na nas zerknął. Miałam wrażenie, że powstrzymuje ziewnięcie-a ten to Kajusz.-Wskazał na jasnowłosego wampira który, w przeciwieństwie do brata nie był znudzony, tylko wściekły. Wściekły na cały świat. Spojrzał na nas takim wzrokiem, jakby chciał nas zabić.
Gdy rozejrzałam się po sali zobaczyłam wiele wampirów, a na którego spojrzałam znałam jego imię i dar, niespecjalnie wiedziałam o co chodzi. Nagle w mojej głowie odezwała się babcia
-To część twojej mocy, można powiedzieć, że jeden z wielu darów, ale Eeazar wychwycił zadawanie bólu poprzez spojrzenie. Oczywiście tylko jeśli chcesz, reszta ,,darów" to część naszej tajemnicy.                                                                                                                                 
-Jane podejdź do mnie-powiedział Aro. Podeszłam, on wyciągnął do mnie rękę jakby chciał się przywitać, ale ja wiedziałam co chce zrobić. Podałam mu rękę a wtedy ukazała się ta część mojego życia którą mógł poznać. 

Poprawiłam już drugi rozdział i przyznam, ze jestem nawet z niego zadowolona. Muszę tylko popracować nad opisami. Mam nadzieję, że jeśli zagląda tu ktoś, kto czytał inną historię Jane na onecie, napisze w komentarzu, czy tak notki wypadają lepiej. A jeśli zagląda tu ktoś nowy, również liczę na komcie.                                                                                                                                         Dzięki :)